Бага ангийн нэгэн охин “Би Манду байна. Би чамаас зүрх сэтгэлээ татаж чадахгүй байна. Би яах вэ?” гэсэн захидал бичиж, доор нь ханхүү, гүнж хоёр зуржээ. Харахад өхөөрдөм ч иймэрхүү хандлага 2010-аад оны хүүхдүүдээс элбэг гарах болсон. Энэ мэт хандлагыг хүүхэд мэдээж эцэг, эхчүүд болон хүрээлэн буй орчноосоо авч байгаа юм.

Насанд хүрэгчид хүүхдийн бүр цэцэрлэгт байхаас нь л “Чи найз охинтой юу”, “Чи хэнд сайн юм”, “Танай ангид хөөрхөн охин байдаг уу” гэхчлэн шалгааж эхэлдэг. Өнгөц харахад энэ нь өхөөрдөм, тоглоом шоглоом мэт байж болох ч хүүхдийн сэтгэхүйд нөлөөлж байдаг аж. 

Сүүлийн үеийн хүүхдүүдийн бэлгийн бойжилт мэдэгдэхүйц эрт буюу 10-11 насанд эхэлдэг болсон. Энэ бол олон улсаас ажиглагдаж буй хандлага. Тэр үеэс хүүхдүүд айл гэртэж тоголдог найзыгаа өөрөөр харж эхлэх магадлалтай. Эцэг, эх нь хэрвээ үерхлийг байх л зүйл мэт ойлголт төрүүлсэн бол хүүхэд “Үеэрхээд л үзье, болохгүй бол тэр л биз” гэсэн бодолтой болдог. Гэвч хэн нэгэнд дасч, үнэ цэнэтэй зүйлээ зориулсны дараа хагацахад ганц томчууд ч биш, хүүхдүүд ч шархалдгийг мэргэжилтнүүд хэлж байна. Түүнчлэн сургууль болон цахим орчинд дарамтад өртөх эрсдэлтэйг санах нь зүйтэй гэв. 

Нийгэм, цаг үе өөрчлөгдөхийн хэрээр хүүхэд залуучуудын үерхэх хэлбэр ч өөр болжээ. Энэ бүхнийг харгалзаж, үерхэл гэдэг ариун нандин зүйл байх учиртайг үг, үйлдлээрээ харуулахыг сэтгэл судлаачид зөвлөж байна.

Share